Cos seus zapatiños de charol, co seu bolsiño branco, coa súa saia plisada e noviña do trinque, ela vai a cabalo da pedra, do tempo fuxidío... Ela vai, e nós seguímola cos ollos da memoria e da imaxinación no galloupar da vida. Pero nós, sabéndoo ou sen sabelo, tamén cabalgamos con ela.
__
No hay comentarios:
Publicar un comentario