Baixei pola Canavala
lucindo os zoquiños novos
que ese domingo mercara.
Co ruído que eu metía,
toda a xente me miraba;
e canto máis o facían,
máis cos zoquiños petaba.
Ata que unha rapaciña,
por certo, moi agraciada,
díxome: "¡Que presumido!"
E a coitada ía descalza.
(Marcelino García Lariño:
Marcelo da Rabela)
_
No hay comentarios:
Publicar un comentario